**Berimbau**
“Święty łuk”, najbardziej rozpoznawalny i charakterystyczny dla capoeira instrument. To on rozpoczyna grę, nadaje jej rytm, tempo, klimat i tworzy energię.
Wykonany z twardego i giętkiego drewna biriba, Na kij, inaczej verga, naciągana jest struna (arame) o długości mniej więcej 1,5m. Dziś, taką strunę można wyciąć z opony samochodowej, jednak kiedyś takiej możliwości nie było, więc używano zwierzęcych wnętrzności. Wysuszona oraz wydrążona tykwa – cabaca, w której wycina się otwór zwany boca do berimbau (usta berimbau), spełnia funkcję pudła rezonansowego znacznie poszerzającego gamę dźwięków berimbau. Po przeciwnej stronie wierci się dwie dziurki, przez które przeprowadza się sznurek łączący tykwę z kijem.
Dźwięk wydobywa się poprzez uderzanie patykiem (baqueta) o strunę, duża moneta (dobrao) bądź kamień zmienia ton, a zbliżając i oddalając tykwę od ciała, modelujemy wydawany przez instrument dźwięk. Uderzeniom o strunę towarzyszy również dźwięk wiklinowej grzechotki (caxixi) trzymanej w dłoni, wypełnioną małymi kamyczkami albo wysuszoną fasolą.
Wyróżnia się trzy rodzaje berimbau, w zależności od wielkości cabacy, kija czy też dźwięku jaki wydają:
Gunga – posiada najgłębszy dźwięk, prowadzi podstawowy rytm bez wariacji, gra rolą basu, fundamentu roda.
Medio – ma średnią wysokość oraz lekko wydłużoną cabace. Gra podstawowy rytm od czasu do czasu przeplatany mało skomplikowanymi improwizacjami.
Viola – najmniejszy i najlżejszy berimbau o najwyższym dźwięku. Grający jest odpowiedzialny za najznakomitsze improwizacje bardzo odbiegające od melodii pozostałych berimbau, lecz wciąż trzyma się rytmu roda.
W ostateczności są jeszcze berra boi oraz violinha, odpowiednio bardzo duży oraz najmniejszy berimbau.
Mimo, że gama dźwięków berimbau jest bardzo ograniczona, to w rękach doświadczonego capoeristy, berimbau potrafi brzmieć naprawdę zadziwiająco pięknie.
**Pandeiro**
Pandeiro zostało sprowadzone do Brazylii przez osadników w 1549 roku z okazji procesji Corpus Christi w Bahia i jest odpowiednikiem europejskiego tamburynu, z taką różnicą, że na drewnianą obręcz napięta jest skóra. Szybko zostało zaadoptowane jako narodowy instrument wykorzystywany w sambie i jako nieodłączna część bateria w capoeira. Z pozoru wydaje się być prostym instrumentem, lecz prawdziwy wirtuoz potrafi wydobyć z niego dźwięki najobszerniejszej perkusji.
**Atabaque**
Bębny dawniej używane były na królewskich dworach, oraz znane były również w Afryce, gdyż towarzyszyły religijnym obrzędom i licznym uroczystościom. Do Brazylii przybyły wraz z portugalskimi osadnikami, z czasem dołączyły do baterii capoeira. Zrobiony jest z wydrążonego pnia drzewa i napiętej na niego skóry. W capoeira atabaque z reguły stawia się na stojaku, a jego dźwięk jest głęboki o basowym brzmieniu, tworzy klimat i daje roda niesamowitą energię. W zależności od wielkości atabaque, można podzieloć go na trzy rodzaje:
– Atabaque Rum – duży
– Atabaque Rum-pi – średni
– Atabaque Le – mały
**Agogo**
Są to dwa, bądź trzy dzwonki o różnych wielkościach połączone jednym uchwytem. Gra polega na uderzaniu w nie drewnianą lub metalową pałeczką, modulując dźwięk poprzez ściskanie dzwonków przy pomocy uchwytu. Pełni rolę instrumentu wiodącego w Sambie, bardzo popularny w brazylijskiej kulturze muzycznej. Używany w Capoeira Angola.
**Reco-reco**
Podłużny instrument, z wydrążonymi szczelinami, po których przesuwając patyk uzyskujemy dźwięk przypominający rechotanie żaby. W metalowej odmianie instrumenty, szczeliny zastąpione są sprężynami. Może być wykonane również z tykwy, bambusa lub po prostu drewna. Znany w wielu kulturach całego świata.
